Een slakkenhuis vol zorgen

Laatst sprak ik met een slak in onze tuin. Hij vertelde zijn verhaal aan mij, nadat ik hem had uitgenodigd om te vertellen wat hem nu eigenlijk dwars zat.

De slak, een kleine 5 centimeter lang met een prachtig huisje op zijn rug, vertelde me: ‘Op een dag kwam ik opeens tot een vreselijk inzicht. Ik had geen idee hoe het kwam, maar ik kon er niet om heen. Voor het eerst in mijn leven merkte ik dat het huisje op mijn rug, het huisje waar ik altijd zo trots op was, vol zat met zorgen. Het zat tot de nok toe met zorgen. Het waren er zoveel dat ik ze niet eens kon tellen. Ik vond dat ik mijn zorgen moest bekijken en tellen, maar het lukte me niet. Ik voelde me te ellendig. In plaats van een mooi huisje had ik opeens het gevoel dat ik een berg op mijn rug torste. Een last die me dreigde te verpletteren. Weet je, ik was altijd heel vrolijk geweest. Nu was ik verdrietig en moe. Ik wist niet eens of ik wel verder wilde leven met zoveel zorgen in mijn huisje.’  De slak vertelde dat de dag opeens donker en grauw werd, de zon zag hij niet meer. Ook de bloemen waar hij zo graag naar keek, zagen er verdord en troosteloos uit. Hij wist niet wat hij moest doen. Traag en moeizaam sleepte hij zich naar een andere slak, een oude vriend van hem. Hij vertelde dat zijn huisje tot de nok toe gevuld was met zorgen. Het voelde zwaar en hij vertelde dat hij het leven zo niet zag zitten. ‘Nou en?’antwoordde zijn vriend. ‘Dacht je dat jij de enige was met zorgen? Mijn huisje zit ook vol met zorgen. Zoveel dat ik bijna geen lucht krijg en nauwelijks kan denken. Nog even en alles is afgelopen. Het huisje van een slak zit nu eenmaal vol met zorgen.’

‘Ik was geschrokken en wist niets meer te zeggen. Ik voelde me in de steek gelaten. Dus ik bezocht andere vrienden en sprak met hen over de last die mijn huisje vol zorgen mij bracht. Elke vriend antwoordde me: ‘Nou en? Denk je dat je de enige bent? Ook mijn huisje zit tjokvol zorgen. Ik sleep me met moeite door het leven heen.’ Ik was helemaal de kluts kwijt. Wat moest ik nu? Uiteindelijk kreeg ik steeds hetzelfde antwoord. Ook alle andere slakken hadden huisjes tjokvol zorgen. Eigenlijk was het een wonder dat er nog slakken leefden. Na drie dagen kwam ik in mijn vertrouwde buurt. Ik merkte dat ik me anders voelde, niet beter, niet slechter, alleen anders. Ik zei tegen mezelf: ‘Ik ben de enige niet.’ En ik stopte met klagen en leef vanaf dat moment verder in mijn huisje vol zorgen.’ Met grote ogen keek de slak me bedroefd aan ervan overtuigd dat ook ik hetzelfde zou antwoorden. Even zei ik niets. Toen bedankte ik de slak voor zijn verhaal. Ik zei: ‘Velen torsen een huisje vol zorgen met zich mee. Het maakt niet uit of je klein of groot bent. We zijn geneigd om ons door onze zorgen te laten leiden. Zonde, want kijk eens goed naar je zorgen. Laat ze niet op je rug in je huisje zitten. Laten we ze eens onderzoeken. Welke valt je het meeste op? Wat voor een soort zorg is het? In hoeverre is de zorg terecht? Wat kun je doen met de zorg?’ De slak was verbaasd en ontdekte dat hij verschillende soorten zorgen kende, kleine en grote, maar veel van de zorgen waren zorgen om een toekomst of uit het verleden en hadden geen invloed op het moment van nu. Na enkele gesprekken ontdekte de slak de zon in de dag en de kleuren van de bloemen. Hij werd weer vrolijk en besloot ons laatste gesprek met de volgende woorden: ‘Vaak maken we ons meer zorgen om wat nooit gaat gebeuren of wat we toch niet kunnen veranderen dan we genieten van het moment dat we nu hebben. Dat schrijf ik op mijn huisje.’ En lachend sleepte de slak zijn huisje met zich mee.